Z pewnością te studia pozwalają odkryć w sobie pasję. Gdyby nie fascynacja położnictwem ciężko byłoby to przetrwać. Bo nie zawsze jest różowo. Często brakuje sił do dalszej nauki i chodzenia na zajęcia.

Tak naprawdę już od pierwszych dni października jest dużo nauki. Na pierwszym roku trzeba przyswoić ogrom wiedzy, aby móc wejść w maju na salę porodową.  Nie są to treści łatwe, budowa miednicy, mechanizm porodu, uwarunkowania hormonalne. Bardzo dużo pamięciowej nauki na przedmioty typowo położnicze.

W pierwszym semestrze odbywały się seminaria i ćwiczenia z neonatologii i opieki neonatologicznej. Przedmiot bardzo ciekawy, jak większość na położnictwie. Na ćwiczeniach wykonywałyśmy czynności praktyczne przy noworodku (na fantomach oczywiście), takie jak odpępnianie, przewijanie, kąpanie i ubieranie noworodka. Na tych, jak i na wielu innych zajęciach byłyśmy odpytywane z materiału z poprzednich i bieżących zajęć. Wejściówki najczęściej były w formie ustnej a nie pisemnej.

Na ćwiczeniach z podstaw pielęgniarstwa zdobyłyśmy umiejętności praktyczne, które wykonuje się podczas opieki nad pacjentką. Między innymi cewnikowanie, pomiar ciśnienia, pulsu, ilości oddechów, poziomu glukozy we krwi. Na sobie uczyłyśmy się wykonywać iniekcje i pobierać krew. Na początku trudno było się przełamać, aby wbić igłę w ciało koleżanki. Również, gdy było się obiektem ćwiczeń nie było przyjemnie. Mimo wszystko dobrze wspominam te zajęcia.

Dodatkowo sporo czasu i nauki wymagały przedmioty pokrewne, przez które trzeba przebrnąć na każdych studiach medycznych. Anatomia, która od lat spędza sen z oczu studentom pierwszego roku medycyny, fizjologia, biofizyka, biochemia. Za mną mozolna nauka na trudne egzaminy z parazytologii i pedagogiki.

Ciekawa, choć również pochłaniająca czas genetyka. Dużo materiału było też do opanowania z angielskiego w położnictwie (dwa zaliczenia – ustne i pisemne). O dziwo w planie udało się też zmieścić socjologię.

Plan był wypełniony po brzegi. Często zajęcia od 8 do nawet 20: 30, z niekomfortowymi przerwami w ciągu dnia. Mimo późnego powrotu z zajęć codziennie trzeba było się uczyć, aby być przygotowanym na następny dzień na uczelni. Dodatkowo znaleźć czas na naukę do większych zaliczeń – już w listopadzie i grudniu anatomii, podstaw opieki położniczej i podstaw pielęgniarstwa.

Z pewnością nie są to studia, które można wypełnić imprezami, a uczyć się tylko w sesji. Nawet w weekend trudno było znaleźć czas, aby się wyspać. Przynajmniej mnie w tym natłoku zajęć nie w głowie były imprezy.

Drugi semestr znacznie się różni od pierwszego, gdyż zajęcia na uczelni trwają tylko do końca kwietnia (10 tygodni), a przez maj i czerwiec uczęszczamy na praktyki. Co drugi dzień, od poniedziałku do soboty, po 12 godzin, w szpitalu przydzielonym nam przez uczelnię. Wakacje również są skrócone o kilka tygodni ze względu na praktyki wakacyjne, które można już zrealizować w wybranym przez siebie szpitalu.

Oczywiście wszystkie nie możemy doczekać się praktyk. Uczestnictwa w porodzie, poznania jak funkcjonuje praca na oddziale. Pozwoli nam to zweryfikować czy jest to zawód dla nas, czy nie. Na razie jesteśmy obładowane zajęciami i nauką teorii. Mimo kryzysów i zmęczenia pozytywnie nastawione do pracy, jako położne.

2016-02-09