Odruch Moro, czyli reakcja noworodka na otaczający go świat

Układ nerwowy noworodka nie zawsze pozwala maleństwu łatwo dostosować się do nowych, jeszcze nieznanych mu warunków świata zewnętrznego. Nadmiar bodźców powoduje płacz oraz inne, czasami niezrozumiałe dla rodziców reakcje. Charakterystyczną odpowiedzią noworodka na wyimaginowane zagrożenie bywa też odruch Moro.

Odruch Moro jest spotykanym zachowaniem noworodka obawiającego się zagrożenia. Odruch Moro może występować w ciągu  pierwszych czterech miesięcy życia dziecka. Co ciekawe, można ten specyficzny odruch zaobserwować już w dziewiątym tygodniu życia płodowego. Pojawia się najwcześniej spośród wszystkich poznanych u ludzi odruchów pierwotnych.

 

Odruch Moro określany jest także odruchem obejmowania oraz odruchem zaskoczenia. Wywołać go może nagły, głośny hałas, czy rozbłysk światła. Bywa częstą reakcją dziecka podczas gwałtownej – w odczuciu noworodka - zmiany położenia jego ciała. Odruch Moro powiązany w zasadzie jest z każdym z kształtujących się zmysłów maleństwa.

 

Podczas odruchu Moro noworodek energicznie prostuje rączki oraz nóżki, plecy wygina w łuk, a głowę odchyla do tyłu. Następnie, w drugiej fazie odruchu Moro, noworodek zaciska piąstki, a przed chwilą wyprostowanymi, rozłożonymi na boki rączkami powoli obejmuje swoją klatkę piersiową.

 

Pierwszą fazę odruchu Moro charakteryzuje ruch ciała i kończyn od centrum do peryferii ciała. Dziecko jest jak rozwijający się kwiat, a jego rączki i nóżki są jak rozkładające się płatki. Zakończeniem pierwszej fazy jest chwilowe zastygnięcie bobasa.

 

Druga faza odruchu Moro to ruch dziecka, który odbywa się od peryferii ciała do jego centrum. Bobas wtedy zamyka klatkę piersiową, zgina rączki i przyciąga nóżki poprzez ich złożenie. Dłonie niemowlę również wtedy zaciska w piąstki.

 

Odruch Moro jest odruchem pierwotnym, normalną reakcją dziecka. Nie wymaga leczenia, kiedy towarzyszy dziecku przez pierwsze cztery miesiące jego życia. Sporadyczne pojawienie się odruchu Moro w piątym lub szóstym miesiącu życia też nie jest niczym zaskakującym i nie wymaga terapii. Oczywiście, eliminowanie przyczyn wywołujących odruch Moro jest wskazane, jeśli zależy nam na zmniejszeniu wpływu bodźców straszących małe dziecko.

 

Obserwując dziecko możemy dostrzec, że na czyjś głos lub na jakiś charakterystyczny dźwięk reaguje odruchem Moro. Eliminując przyczynę odruchu Moro, możemy zmniejszyć poziom stresu i ułatwić dziecku szybsze dostosowanie się do nowych warunków. Czasami odruch Moro może towarzyszyć pielęgnacji dziecka. To znak, żeby myć dziecko jeszcze wolniej i jeszcze delikatniej niż dotąd.

 

Dzieci mają większe lub mniejsze skłonności do reagowania na bodźce z otoczenia przy pomocy odruchu Moro. Niestety, odruch Moro jest najczęstszą przyczyną skrajnych, czasami niebezpiecznych ruchów maleństwa w trakcie snu.

 

Jeśli noworodek stosuje odruch Moro podczas snu lub drzemki, to można delikatnie otulać go do snu kocykiem lub nosić wygodnie ułożonego w dociągniętej chuście. Chusta uniemożliwi maleństwu na specyficzne rozciąganie nóżek i rączek i zapewni dziecku nieco dłuższy wypoczynek.


Odruch Moro pochodzi od nazwiska jego badacza, profesora Ernsta Moro (1874-1951), będącego austriackim lekarz pediatrą. Oprócz opisu odruchu Moro, profesor Ernst Moro udowodnił poprzez badania sterylność jelita cienkiego oraz jako pierwszy specjalista medyczny opisał zespół jelita drażliwego.

 

Ernst Moro ma też ogromne zasługi w promocji naturalnego karmienia dzieci po porodzie. Badania profesora Moro dowiodły, że dzieci karmione mlekiem matki mają lepszą odporność niż dzieci karmione mieszankami. Sam jednak też opracował skład mieszanki mlecznej, znanej jako mleko Moro.

 

2016-08-13